Konuştuğumuz gibi o şelalelere – Niagara Falls-
İlk konuşmamızda- olanca kırılgan sesinle beni dinlerken ve hep sakinken sen- soylediklerimi hatırlıyor musun?
‘’Durum kısaca şu:
O beni geride bıraktı, ben yapamadım. Beynimin kılcallarında dolaşan karanlık bir sis olarak, hep orada, en yakınımda benimle. Sabahları artık çığlık atarak uyanmasam da, yatağı sallayarak kalkma vakti olduğunu hatırlatan şey coğu kez oğlum değil, o sis... Şüphesiz, ne korku filmlerindeki, geçmişin hayaletlerinin peşini bir türlü bırakmadığı beyaz gecelikli uzun saçlı kadın olmanın nasıl bir şey olduğunu anlıyor olmanın, ne de kalbimde onun biraktığı o tortu, o kalkmaya niyeti olmayan ağır taşın ezdiği et parçaının bana çektirdigi nice acının iyi bir yanı yok. Evet unutmayı denedim – Tanrı biliyor ki çok- ama yapamadım. Mekan değiştirmek, şehir, hatta ülke değiştirmek bile iyi gelmedi. Uyandığım tüm otel odalarında, hatta sabah mahmurluğu içindeyken hangi şehirde olduğumu hatırlayamadığımda bile O’nu orada buluyorum; oturmuş kalbimin ve beynimin zaptının keyfini sürüyor… şimdi ben yakılmış bir tarla gibiyim, bir daha belki hiç hasat alinamayacak… ama yine de iyi olacak miyim?’’
‘’Ne kadar iyi olunabilirse en fazla o kadar’’ demiştin.
Bir yani yıkık bir adamı seviyordum – çok seviyordum, oluyordum-. Onu sevmemem gerekiyordu, - çok gençti, ne istediğini bilmiyordu, hiçbir konuda hiçbir şey bilmiyordu-. Sana
Ah, kalbi şefkat dolu dostum…
Seni en son dun gece düşündum. Türkiyeli bir çifti misafir etmiştim. Karadenizin yaylalarını, insan ilişkilerini nasıl özlediklerini uzun uzun anlatıyorlardı. Elim çenemde, masaya dayanmış, onları dinliyordum. Karşılıklı iki kanepede iki çocukları serpilmiş uyuyordu, belli belirsiz nefes alıyorlardı, minik bedenleri, savunmasız ama güvenli bir çatıda olmanın sıcaklığıyla, uzaktan mutlu görünüyorlardı. Gecenin bir vakti, ebeveynleri sakin sakin anlatıyorken, ben çocukları izliyor ve seni düşünüyordum; O yaylalarda büyüyen senin, bu kadar huzur veren biri olmanın, tum bunların birbirleriyle bir bağlantısı olabilir miydi?
Bir dostluğu sürdürmek bir bebeği beraber büyütmek gibiymiş, anladım. O, çok sık hastalanır, onu sürekli sevmek, beslemek ve temiz tutmak zorundasın. Sen hem o bebeksin hem de o beraberlik…
Ah kimin,
Ah..kimin adi boyle guzel, guzel dostum?
08-15-2010
0 Responses so far.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Yorum Gönder