her şerde bir hayr vardır.: Temmuz 2010

Son

31 Temmuz 2010 Cumartesi zaman: 18:16 Gönderen mistrafantastic 0 Comments

gri-siyah kalemler, korkmuş renkler, soğuk ten
ardımızda donmuş ay, her şey şimdi son defa
pencereler kör ebe, her yanımız kirliyken;
biter ama başlamıştır bir kere...

günlerime diş bileyen sus emri
simetrisi güvenilir son tuzak.
sır değil bak: öldü aşk
şimdi her şey son defa.
dudakların titriyor, dudakların titriyor
kapat artık kapıyı dünün gitmesi gerek
dünün gitmesi gerek...

eski ayna ruhları, sesin ıslak yankısı
üvey bir aşk içinde kısık lamba renginde
öptükleri ölümün taptaze ellerinde:
kırıldı cam acılar
gülümsedi ince ten
avucumda büyüyen tırnaklar kan ağacı...

sırt açık elbise ya da önceki gece
son ayrılık harfleri, tüm sözcükler son defa
dudakların titriyor, dudakların titriyor
dünün gitmesi gerek, dünün gitmesi gerek...

penceresiz asılacak son kadın!
biter ama başlamıştır bir kere
biter ama...

Sirseri

zaman: 18:14 Gönderen mistrafantastic 0 Comments

Yine yolculuk…yine vedalaşmalar, helalleşmeler ve geride bırakılan ıslak gözler…

Bu sefer baba ocağından ayrılmak daha bir başka oturdu sîneme.. Havaalanına kadar gelmelerini istememekle isabetli bir karar verdiğimi fark ettim Havaş’ın Sabiha Gökçen servis otobüsüne bindikten sonra. Önce etrafımı kolaçan ettim. Solumdaki genç kitabına gömülmüştü bile.. Arka ve ön koltuklarda ise sadece birbirleriyle ilgilenen mutlu sevgililer oturuyorlardı. Çaprazımdakileri ise nedense çok umursamadım. Bazıları ne yaparlarsa yapsınlar önemsenmemeye mahkumlar bu hayatta.. Yalnız ön çaprazımdaki adam biraz azarlar bir tarzla telefonda karısıyla yahut sevgilisiyle konuşuyor gibiydi. Bunu da fark edince önemsememe iştiyakım daha da bir arttı ve kirpiklerimin zor zaptettiği gözyaşlarımı salıverdim.

Oysa biliyordum her ayrılış yeni bir kavuşmaya gebeydi ve dahası artık lâyıkıyla özlem duyduğum bir memleketim, bir evim yoktu. İstanbul bile garipsediğim yerler arasına girmeye başlamıştı ona olanca bağlılığıma rağmen..Yoksa ona kendimi bağlı tutmak için zorluyor muydum?..Bunu düşünmek istemedim o an. Bir şehre bağlanmak da neyin nesi demeyin. Bir şehre bağlanmak bir insana bağlanmaktan daha az acıtır insanın canını.. yine de bunca yıllık gurbet hayatının öğrettiği bir şey var ki o da göçmenlik zamanla insan kokularından çok şehirlerin kokularına hasret bırakıyor göçebeyi ve yıllar geçtikçe daha makro plandaki kokuları özlemeye başlıyorsunuz ya da özlediğinizi fark ediyorsunuz. Üstelik artık şehirlerin kokularından da sıkıldım doğrusu. Nereden nereye akmalı acaba bu sefer?

Çocukluğumda annemin kokusunu diğer kokulardan ayırt etmeye başladığımda acaba Allah nasıl kokuyordur diye düşünmeye başlamıştım. Yaşlandıkça ve göçmenliğim kalıcılaştıkça aynı soru zihnime çarpar oldu..” Acaba Allah nasıl kokuyordur?” Bu soru öylesine çok zihnimi kemirirdi ki bazen rüyalarımda Allah’ın beni cehenneme gönderdiğini görürdüm ve ağlayarak “ n’olur gitmeden bir kokunu içime çekeyim” diye yalvarır dururdum.. Hiç koklayamadan da uyanırdım.. Koklayan olmuş mudur acaba diye de gün boyu kara kara düşünür dururdum. Yoksa Allah benim onu sevdiğim kadar beni sevmiyor muydu? Anlayacağınız hem çocuktum hem de koca bir budala..

Geçmiş zaman hatıraları gözyaşlarımla beraber eteğime akarken uzunca bir tünele girdiğimizi fark ettim. Öylesine uzundu ki klostrofobim boğazımı sıkmaya başlayan bir canavara dönüştü yine. İşte sıkıyor, sıkıyor, sıkıyor.. bir an gözlerimi kapadım ve boğaz turu yapan bir teknede olduğumu hayal etmeye çalıştım. Rüzgar öyle güzel esiyordu ki dağınık saçlarımı ahenkle dans ettiriyordu. Acaba tünelden çıktık mı diye gözlerimi açtığımda o canavarı yine karşımda gördüm..Böylesi bir hayalden ancak bir mazoşist kaçmak ister ve ben de her insan gibi biraz mazoşistim. Biraz ama, çok değil.. Aceleyle tekrar gözlerimi yumduğumda bu kez bir tabutun içinde olduğumu hayal etmeye başladım. Evet, tarikat ehlinin yaptığı gibi.. Klostrofobisi olan herkesin uzak durması gereken bir hayal farkındayım. Ben de o anda birazcık ölmek istemiştim. Biraz ama, çok değil...Sonra aslında yaşamak istediğime karar verip gözlerimi açtığımda tünelin bittiğini gördüm. “Her acı şey bir gün bitiyor” diye fısıldadı bir kelebek kulağıma.. Bu da geçer ya Hu dedim ben de.. Bu da geçer ya Hu..

Havaalanında insan cümbüşü.. en rahat takılanlar yabancı turistler. Aksanlarından İngiliz olduklarını anladığım iki çocuk yere plaj havlularını serip kendilerine yatak hazırladılar. Babaları da bekleme koltuklarını yatak olarak kullanmaya başlamıştı bile. Biraz ötemdeki koltukta unutulmuş bir poşet.. içinde iki tane kitap. Ne kitabı olduklarına dair merak öylesine içimi kemiriyor ki yine de elim varmıyor poşeti açmaya birileri hırsız olduğumu zannedebilir diye.. Hırsızlık ithamı korkum klostrofobi canavarımdan daha da dehşetengiz bir yaratık.. Merakıma yenik düşerim korkusuyla elimdeki Sabahattin Ali kitabını çantama yerleştirip emin olmayan adımlarla ve biraz da serhoşluk edasıyla sağa sola yalpalayarak uçak biletimi almaya gidiyorum. Kuyrukta yine insan sürüsü. Ve Anna şiirinde olduğundan daha farklı ve orada dile getirilenden epey tatsız bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler.. İnsanlardan da bekleyişlerden de tiksiniyorum biletimi alana dek ama sonra yine onları sevmeye başlarım nasılsa diye iyi olan ben’e söz geçirmeye çalışıyorum. Bileti almıyorum görevlinin elinden, adeta kapıp kaçıyorum. Hızlı adımlarla pasaport kontrol gişelerine doğru yol alıyorum. Nereden ve kimden kaçmak istediğimi zihnimde belirginleştirmeye çalışıyorum. Hızlı adımlarla yürümek ne demekmiş o anda anlıyorum. Bir yerden ya da birinden bir an evvel kurtulmaya çalışıldığı anlamına geldiğini fark edince canım yanıyor biraz. Biraz ama, çok değil.

Gişelere doğru ilerlerken gözlerinden yaşlar süzülen bir teyze görüyorum. Yanında oğlu olduğunu sandığım gençce bir adam “yahu adamlar uçağa bindi sen hâlâ el sallıyorsun” diyor. Adama kızıyorum.. O teyze hariç bütün insanlara kızıyorum o anda.. Bir an boynuna sarılasım geliyor teyzenin. “Teyze ben de gidiyorum..benim için de gel beraber ağlayalım” diyesim geliyor ama kendimi tutuyorum. Uzaktan da olsa “Allah kavuştursun teyze” diyesim geliyor bu sefer de, ama öyle takatsizim ki onu da söyleyemiyorum. Gişedeki sırama geçene kadar da kendime kızıyorum.. Pasaportumu vermem için bir aile kalıyor önümde. Birisi özürlü üçü ise ağlayan dört çocukları var bu ailenin. Ne yalan söyleyeyim garip oldum bu aile ferdlerini izlerken. Sanki kendim dışında ağlayan herkesi teselli etmem gerekiyormuş gibi hissetmemden ötürü görevimi yerine getirmeyişimin verdiği bir huzursuzlukla çocukların ağlamasını dinliyorum.. O esnada anneleri arkasını dönüyor ve ıslak, tedirgin, üzgün ve bezgin gözlerle onları yolcu edenlere doğru son bir selam veriyor. O anda ben de ağlamaya başlıyorum tekrar. Gözyaşlarımı silerken pasaportumu polise uzatıyorum bir yandan. Tam solumda duvarda kocaman bir reklam panosu. “bugün yatırın, yarın oturun. Kendinize yeni bir yaşama yeri hazırlayın” gibi lüzumsuz şeyler yazıyor. Yaşama yeri.. oturmak.. Polisin pasaporttaki fotoğrafla benzerliğimi bulamadığını fark ediyorum. Adam haklı. Neyse ki soru sorulmadan çıkabiliyorum bu kuyruktan da. Aslına bakarsanız bu kuyruklar ve havaalanı kalabalığı bir yerden bir yere gitmeyi zorlaştırdığı kadar biran evvel oradan kaçıp kurtulmak isteğini de canlandırmıyor değil.

Bu satırları yeni aldığım not defterime yazmaya niyetleniyorum önce ama yanıma almayı unuttuğumu fark edince çaresiz dizüstü bilgisayarımı açmak zorunda kalıyorum. Şuanda insanlar etraftaki koltukları birer birer doldurmaya başlıyorlar. Yakında bir uçak kalkacak ve dünyanın bir yerinden başka bir yerine yürekler taşıyacak. Belki de taşımaya güç yetiremeyecek. Eğer Brüksel’e varırsak bu yazıyı okuyacaksınız belki. Belki de diğer birçok yazım gibi bencilliğime kurban gidecek. Aklımda sürüsüyle belkiler.. Belkiler, belkiler, belkiler…

Yazıma son verirken aklıma Asaf Çelebi geliyor.. Kalbleri put sanıp da kıranlara acıyorum.. Sonra Sabahattin Ali’yi hatırlıyorum. Onun kırık kalbi için de biraz gözyaşı daha akıtıyorum.. Onun kırdığı kalpler de elbet olmuştur diye düşünüyorum.. Benlik ateşinin gözyaşlarını nasıl da fitillediğini fark edip kendimden utanıyorum.. Susmak gerektiğine karar veriyorum.

Elveda İstanbul… Elveda gözleri yaşlı teyze..

30 Temmuz saat 3:55.. İstanbul Sabiha Gökçen Havaalanı..304A numaralı kapı..

ben seni alamam al holofira

zaman: 18:13 Gönderen mistrafantastic 0 Comments

ben seni alamam ah holofira
azığım tam takır bineğim nalsız
bir bende geçerim kalacağım yok
dostlarım bivefa düşmanım yalsız
kolum halat değil bakracımda kum

ben seni alamam ah holofira
sade yoksulluktan yokluktan değil
eline kir olsun elli üç lira
amma ki alamam
bir uzak sevi gelmişte çökmüş ta onlar gibi

ben seni alamam ah holofira
geç git hiç bakmadan eylenme emi
pusatları parlak bimbaş istesin
seni ulak elçi naim-i kral
ben hoyrat söyleyeyim, el bana hoyrat
gelip de ne diyeyim şu dillerim lâl

ben seni alamam ah holofira
baban kafirine kılıç üşürsem
hemde gece bassam iti uykulu
şöyle ya allah'la bohçanı dürsem
amma ki alamam

yaradan beni ne ardıç ne çınar ufarak çayır
koşumun gıcırdar ölmek dilerim
bağrım kaynıyordur yüklerim ağır
sen bir düş imişsin kuşluk çağında
soluma tükürdüm Rabbim Gafurdur

bilesin kavuşmak yoktur islamlıkta
kavuşan kısmısı ancak gavurdur.

Etiketler: alıntı , süleyman çobanoğlu

allah'ım bize bol böğürtlenli yollar nasip et!

27 Temmuz 2010 Salı zaman: 10:09 Gönderen mistrafantastic 0 Comments

insan küçükken, başından geçenleri ya gerçekten hatırlar, yada hatırladığını sanır. belki de bir kaç görüntüyü birleştirir zihninde, gerisini kurgular. Bazen de büyüklerinden dinledikleri yardımcı olur senaryoya; bir şekilde hatırlanır.
ben henüz ilkokuldayken babam yazları Türkiye turlarına çıkarırdı bizi. beş kardeş doluşurduk arabaya, şehirden şehire yol alırdık. çok zengin sofralarımız olmazdı. bazen bir sıcak çorbaya hasret kalırdık. cami avlusunda uyurduk bazen, bazen arabada, bazen de hiç tanımadığımız bir aileye tanrı misafiri olurduk.
işte o karelerden bazıları gözümün önünde: cami hasırı üstünde sineklerle verdiğim amansız çatışma, yol kenarında durup park ettiğimiz küçük beyaz arabamız, karpuz ekmeğe talim öğlen yemeğimiz, eski model negatifli fotoğraf makinamızla yakalamaya çalıştığımız pozlar.

mutluyduk...

ne cep telefonumuz vardı, ne rahat bir arabamız, ne de pahalı kıyafetlerimiz. bizim için önemli olan o andı. aile olarak birlikte oluşumuzdu. neprut tepesinde putlara dil çıkardığım fotoğraf... ne kadar da mutluyum.

işte başka bir kare. yine bir şehirden bir şehire yol alıyoruz. ön koltuklara doğru eğilmişim. kollarımı dirseklerden dayardım iki koltuğa, kollarım uyuşurdu. karıncalar dolaşıyormuş hissi olurdu kollarımda. farklı bir zevk alırdım.

sürücü koltuğunda babam, yanında annem, bir yanımda iki kız kardeşim, bir yanımda iki erkek kardeşim. ön camdan yolu seyrediyorum.

bu yolculuklarda bildiğimiz bütün ilahileri söylerdik. arabamızın radyosu yoktu. kendimiz söyler kendimiz dinlerdik. yine ilahiler söylenmiş. ben yine kollarımdaki karıncalanmayı hissediyorum, babam "hadi kızım bir dua et bakalım diyor" canım böğürtlen çekmiş olacak ki; "Allah'ım bize bol böğürtlenli yollar nasip et" diyorum. çocuk aklı işte, herkes gülüyor.

bir sonraki virajı aldığımızda gözlerimize inanamıyoruz. yolun iki yanı böğürtlenlerle dolu. köylü kadınlar sepetlerini alıp gelmişler. neşe içinde topluyorlar rızıklarını. biz de durup iniyoruz arabadan.
ben duamın kabul olması bir yana, o güzelim böğürtlenleri görünce bir kat daha neşeleniyorum. hemen işe koyulup mideye indiriyoruz en olgunlarını. herkes yolun bir yanından bir yanına geçerek toplamaya devam ediyor, herkes neşeli...

bir fren sesi duyuyorum arkamda. dönüp baktığımda erkek kardeşimi görüyorum yolun ortasında, bir arabanın önünde. burnu kanıyor. bir kaç dakika önce ilahi söyleyen dudakları kanlar içinde. bunun bir trafik kazası olduğunu çok sonra idrak ediyorum. neyse ki hafif bir yaralanmayla atlatıyoruz kazayı. duamın kabul olmasına sevinmiyorum artık. tekrar yola koyuluyoruz, neşemiz tekrar yerine geliyor.

şimdi gülümseyerek bakıyorum o fotoğraflara. uzun zamandır çıkmıyoruz böyle yolculuklara. cep telefonlarımız var, rahat bir arabamız, pahalı kıyafetlerimiz...

ama bir şeyler eksik. bir parça huzur, bir tutam mutluluk ihtiyacımız olan...

Etiketler: hafi zerrin , şerşebekesi edebiyat

kandil geceleri karpuz çeşmeleri

26 Temmuz 2010 Pazartesi zaman: 11:54 Gönderen mistrafantastic 1 Comment

Ben gül tarlalarının kokusunda büyüdüm çocuk. Gecenin bir yarısı gül tarlasına inen adamlar gördüm, elleri hep dikenliydi. İlân-ı aşk gibiydi emekleri. Bir gül gündüz vakti koparılırsa ondan gül yağı çıkmaz çocuk. Karanlıkta kopardıklarından gülleri, dikenin acısını bilerek ama göremeden, görmek de istemeden hiç, kan içinde kalan parmaklar gördüm. Karanlıkta kan gülden farklı görünmez çocuk. Gül yağı, gül suyu, gül güzeli, gün goncası, gül işi… Kansız olmaz hiç. Dedem aşk edermiş bunlarla. Dedem gülünün solduğu akşam öldü, gömmedim daha. Kervanlar kalkarmış topraktan Mekke’ye, Mekke’den toprağa. Dedem üç kere görmüş Kâbe’yi, Allah’ın hakkı der, “üç kere gördüm Kâbe’yi”. Atlarla dört ayda geçerlermiş çölü, iklimi. Dedem güzel dualar ederdi çocuk. Ölümü de koymadı hiç adam yerine.

Gül işi işte, kansız olmaz hiç. Eskiden çocuk, şehrimin bütün karpuz çeşmelerinde gül şerbeti akıtılırdı kandil geceleri. Camiden çıkanlar, yeni dağılmış ilkokul gibi sevinirdi. Adamların dilleri şerbeti içince gülden yanardı. İnsanlar gül kokarsa çocuk, sokaklardaki bankamatikler kapanır. Düşün bir hele, ya insanlar insan kokarsa çocuk?

Gülleri çocuk, çelikle çoğaltırlar. Seni bir dalı kesip de dikiyorum dilime. Kalbim senden yanıyor. Topraklardan toprak, günlerden kandil, dua ek, insan biç, insan büyüt. Şimdi çeşmelerden gül şerbeti akmıyor artık. Şehrimde dükkânlar, gönlümüz satılırmış gibi güllerimiz de Pazar eşyası. Sevgiliye bile gül yetiştirmiyorlar artık. Kan ter içinde kalmıyor âşıklar.

Dedem kervanlarına gül yüklermiş, ah be çocuk…

Bülbülün değil, gülün değil, şairin değil çocuk, dikenin acısında susuyorum.

Y. Deniz Öz

Etiketler: şerşebekesi edebiyat , y. deniz öz

uzaktaki sevgili #1

21 Temmuz 2010 Çarşamba zaman: 17:36 Gönderen mistrafantastic 0 Comments

akıllarda kalan uzak bir anı olur ya gezdiğiniz sokaklar, işte o zaman kadrajı ne kadar geniş tutarsan tut acını sığdıramazsın. yalan yanlış bir ışığa inanıp yaşadığın yıllar sessizce akıp giderken önünden belki dersin, son bir defa, ihtimaller senden kaçar, yakalayamazsın. şartı tahliyeyle salınan ve gün ışığına çıkan onca şiirlerim var benim, hiç kimseye yazılan, sana uzanan, uzanmaya çalışan. eskizlerdeki gibi yarım ama şekli belli, başı görünen ama sonu gelmeyen her akla geldiğinde sigara yaktıransın, dumanından sandallar yaptığım sigaramdan süzülen acımsın.

De omni re scibili et quibusdam aliis.

Pages

Ne Yazıyor Bunlar?

Öndeki blogu takip et!

Etiketler